AGILITY ZNACZY ZWINNOŚĆ:

- słowo to rzeczywiście dobrze oddaje istotę sportu. Najprościej mówiąc polega on na pokonaniu w jak najkrótszym czasie serii przeszkód przez parę przewodnik - pies. Człowiek biegnie obok psa wskazując mu kolejność poszczególnych przeszkód. To przede wszystkim od jasnej komunikacji i wzajemnego porozumienia zależy sukces drużyny.

Typowy parkur składa się z przeszkód skakanych (stacjonat), tuneli i przeszkód strefowych, czyli takich, gdzie pies musi przynajmniej jedną łapą dotknąć określonego miejsca. W bardziej zaawansowanych klasach pojawia się także slalom, koło, huśtawka i stół.

Początki nauki skupiają się na zapoznaniu psa z poszczególnymi przeszkodami. Trzeba przekonać zwierzę, że tunele, huśtawki, kładki i palisady wcale nie są straszne, a słuchanie wskazówek przewodnika zaowocuje czymś bardzo przyjemnym: zabawą, smakołykami, rzutem piłki. Klucz do sukcesu stanowi bowiem motywacja. Szczególnie ważne jest, by początkujący pies nie uległ nieprzyjemnemu wypadkowi, który prócz poważnych kontuzji może spowodować trwały uraz psychiczny i niechęć do ćwiczeń na torze. Dlatego też naukę zaczyna się od pozornie banalnych ćwiczeń, aby dać psu czas na poprawę kontroli nad własnym ciałem. Kryteria należy podnosi bardzo powoli i w przemyślany sposób. Zapewniając czworonogowi sukces w każdym ćwiczeniu, pomagamy mu budować pewność siebie i sprawiamy, że agility staje się dla niego coraz większą przyjemnością. Bardzo pomocny będzie doświadczony trener.

Z czasem konfiguracje przeszkód stają się coraz bardziej skomplikowane, co wymaga refleksu i koncentracji także od przewodnika: jeden spóźniony sygnał może sprawić, ze pies pomyli przeszkody i duet zostanie zdyskwalifikowany. Dobra znajomość mocnych i słabych stron - zarówno własnych, jak i zwierzęcia - pozwala znaleźć optymalny sposób prowadzenia na torze, inny dla każdej drużyny.

Nie każdy pies może trenować agility, gdyż sport ten wymaga przede wszystkim zdrowia i dobrej kondycji. Szczególnie ważną kwestią jest zbadanie stawów biodrowych i łokciowych potencjalnego zawodnika, aby wykluczyć dysplazję. Treningi należy rozpoczynać po zakończeniu okresu intensywnego wzrostu, czyli najwcześniej po 12-tym miesiącu życia. Wcześniejsze ćwiczenia możliwe są jedynie w ograniczonym zakresie i wyłącznie pod okiem doświadczonego trenera.

Swoje umiejętności można sprawdzić na oficjalnych zawodach pod patronatem Związku Kynologicznego lub na imprezach nieoficjalnych organizowanych przez kluby agility. Przynależność do klubu znacznie ułatwia uprawianie tego sportu, ponieważ mało kto dysponuje odpowiednim terenem, przeszkodami i zapałem do samodzielnego ustawiania torów. Bycie członkiem klubu sprzyja także korzystaniu z doświadczeń bardziej zaawansowanych zawodników, rozwijaniu własnych umiejętności oraz śledzeniu wszelkich nowinek agilitowych.

Hovawarty nie należą do ras triumfujących na zawodach agility. Jako psy dość duże często nie wytrzymują konkurencji z mniejszymi i bardziej zwinnymi przedstawicielami ras pasterskich. Mogą za to nadrabiać opanowaniem i dokładnością. Przewodnik hovawarta zazwyczaj nie musi się obawiać, że nie nadąży za swoim psem na torze. Jeżeli naszym głównym celem nie są miejsca na podium na zawodach, hovawart okaże się z pewnością świetnym towarzyszem w agility i dostarczy swemu przewodnikowi wielu sportowych wrażeń - potwierdzą to zapewne wszyscy hovomaniacy z powodzeniem trenujący agility.

autor tekstu: Anna Szymaniak

<< powrót do działu SZKOLENIE <<